Fiōca la nêva, silènzi e frèdd,
l’è arivêda impruvîśa
ancára a n-è-gh cradd.
A stagh a la fnēstra
drê i vêder apanē
a guardēr incantē
mènter fiōca la nêva.
Gnànch ’na bachēda,
a-n gh-è ’n’ànma in gîr,
i uślèn sôvra a un broch
armēś a durmîr.
La lûś sparpajêda
senz’ámbra e culôr.
Al mand l-è inocènt
quànd a fiōca la nêva.
La cuàcia, lusènta come lustrèn,
’na rôśa tardîva ind al giardèn;
la-s pośa alźêra, quèśi un beś fradd.
Al mand l-ê garbē
quànd a fiōca la nêva.
Ermanno Zanfi
(poesia in musica- Dialetto di Formigine)
Trad.: Fiocca la neve//Fiocca la neve, silenzio e freddo,/ è arrivata improvvisa/ ancora non ci credo./ Sto alla finestra/dietro ai vetri appannati/ a guardare incantato/mentre fiocca la neve./ Nemmeno un’impronta, non c’è anima in giro,/ gli uccellini su di un ramo/ rimasti a dormire./ La luce diffusa/ senza ombra e colore./ Il mondo è innocente/ quando fiocca la neve. Ricopre, luccicante come lustrini,/ una rosa tardiva nel giardino;/ si posa leggera, quasi un freddo bacio./ Il mondo è garbato/ quando fiocca la neve.