L’è un chèld ch’ an dà brjsa  respîr,
in pjàza  sòl la cìʃa e al canpanèl,
insòn par strèda,
tót a fer gabanèla.
Un can gìra intòrn a la funtèna;
in custìra ‘na luʃérta sènza còva
la s’préla indrìa, a guardèr.
L’è bèla, l’istè,
in canpagna la tèra la scòta,
la frùta la madurés,
at pù fer al bàgn in dal mèr…
T ‘aspet al frèsch, a la sèra,
par fèr un gìr,
par salutèr i amigh,
par tùr un zlè,
par fer dò ciàcar…,
pchè  pr al zinzèl,
c’al pzìghan e t’ an se indù stèr.
Ma al zìl t’invida a guardèr  lòna e strèl,
-ènch al bùr l’è bèl-
e da luntàn grél e ranùc
it fàn luʃar i uc.

Nerina Ardizzoni (dialetto di Renazzo di Cento)

Trad.: Estate// È un caldo che non dà tregua,/ in piazza solo la chiesa e il campanile,/ nessuno per strada,/ tutti a fare la pennichella./ Un cane gira attorno alla fontana;/ una lucertola, senza coda,/ volta indietro la testa, a guardare./ È bella l’estate,/ in campagna la terra scotta,/ la frutta matura,/ puoi fare il bagno nel mare …/ aspetti il fresco di sera,/ per fare un giro,/ per salutare gli amici,/ per prendere un gelato,/ per fare due chiacchiere…,/ peccato per le zanzare,/ che pizzicano e non sai dove stare./ Ma il cielo ti invita a guardare luna e stelle,/ -anche l’oscurità è bella-/ e da lontano grilli e ranocchi/ ti fanno luccicare gli occhi. 

 

Consenso ai cookie con Real Cookie Banner