Poesia di Sauro Roveda, dialetto di Carpi.
Màama,
tìirem fóora i mè vistìi vèec,
‘na camìiša bàasta ch’sìa
e uun pèer d’brèeghi strapsèedi…
po’ come ‘na vóolta tòmm tèegh pèr l’èera.
Mè come uun pulšèin t’gnirò a drée…
e là dèinter al pulèer làasem alvèer i-óov,
a ti mètt mè in dal grimbièel.
Ind l’òort dam la saapa,
làasem cavèer vìa a mè la gramìgna…
tè arpòounset.
A tògh mè al s-cìin màama,
làasem cavèer l’aaqua dal pòss… tè arsòoret
e bèvv uun gòss d’aaqua frèsca, co’l màan,
cuma fèeva mè da cichìin.
Màama féermet, tìira fièe,
agh’pèins mè a daquèer i fióor…
dàam la bròoca, sèintet che bòun udóor?
Dlùngh a la carèeda
šlùnghèmm màama la sèsta dla bughèeda,
làasem destèndèr a mè la ròoba…
tè séedet a l’òmbra d’uun linsóol
e còuntem…
cùuša gh’èet ed nóov?
Sauro Roveda
DIALETTO DI CARPI
(2° premio al Concorso “Il Trebbo” di Rio Lunato, Sett. 2016)
COSE PERDUTE
Madre,/prendimi i miei vestiti vecchi/una camicia qualunque,/un paio di pantaloni rappezzati…/e poi come un tempo prendimi con te per l’aia./Io come un pulcino ti seguirò…/e là dentro al pollaio lasciami raccogliere le uova,/te le metto io dentro al grembiule./Nell’orto dammi la zappa,/lascia che sia io ad estirpare la gramigna…/tu riposati./Prendo io il secchio madre,/lasciami attingere l’acqua dal pozzo…tu prendi fiato/e bevi un goccio d’acqua, con le mani,/come facevo io da bambino./Madre acquietati /ci penso io ad annaffiare i fiori…/dammi la brocca, senti che buon odore?/Lungo il viottolo/allungami madre la cesta del bucato,/lascia stendere a me i panni…/tu siediti all’ombra di un lenzuolo/e raccontami/che cosa c’è di nuovo?